Dwór (wpisany do rejestru zabytków pod numerem 279/82 decyzją nr KL.IV -5340/4/) położony jest w środkowej części wsi w dawnym zespole, na który składały się: dwór, park i zespół folwarczny, na prawym brzegu rzeczki Moszczanki. Orientowany fasadą w kierunku wschodnim dwór usytuowany jest w południowej części dużego (12,06 ha) zabytkowego parku z XIX w. (wpisanego do rejestru zabytków pod numerem 145/67). Historyczny folwark na regularnym planie wydłużonego prostokąta zamyka cały zespół od strony południowej. Historyczna reprezentacyjna droga dojazdowa do dworu, podkreślona szpalerem grabowym, wiodła od strony północnej (od dzisiejszej ul. Dworcowej), zakręcając łukiem w kierunku zachodnim. Obecnie używana droga dojazdowa do dworu i folwarku to dawna droga gospodarcza biegnąca od dzisiejszej ulicy Piotrkowskiej pomiędzy parkiem a folwarkiem, wzdłuż północnej granicy zabudowań tego ostatniego i południowej granicy parku, podkreślonej murowanym ogrodzeniem z nie tynkowanej cegły. Teren parku jest dość zadbany - widoczne są ślady świadomego gospodarowania, zmierzającego do jego zachowania. Bryła dworu jest wieloczłonowa i składa się z piętrowego korpusu głównego z dwoma ryzalitami bocznymi od frontu i osiowym przejściem do parku oraz parterowych skrzydeł bocznych, załamanych pod kątem prostym i tworzących wraz z budynkiem frontowym układ litery D, otwarty w kierunku parku. Elewacja frontowa skierowana jest na wschód. (…) Konstrukcja budynku dworu nie powstała jednofazowo. W wielu miejscach na ścianach pozbawionych tynku widoczne są zamurowane otwory (np. w elewacji frontowej w części parterowej skrzydła południowego, w elewacji północnej (od strony dziedzińca) tegoż skrzydła północnego już pobieżne rozpoznanie wskazuje, że mogły być nawet dwie fazy poprzedzające stan obecny, w ścianach wewnętrznych korpusu głównego. Widoczne są też otwory drzwiowe wybite w miejscu wcześniejszych okien. Pomiędzy piętrowym korpusem głównym a parterowym skrzydłem północnym wspólna ściana jest dwuwarstwowa (grubsza ściana korpusu piętrowego; ściana od strony części parterowej ma grubość 1/2 cegły. Może to świadczyć o tym, że części te powstały w różnym czasie. W opisywanej ścianie również znajduje się zamurowany otwór drzwiowy, widoczny z obu stron, co dowodzi, że zmiana nastąpiła już w trakcie istnienia skrzydła północnego. Ślad styku dachu skrzydła południowego z korpusem głównym przecina otwór drzwiowy, co także może świadczyć o tym, że korpus główny i skrzydło południowe powstały niejednocześnie. Na północnej ścianie szczytowej korpusu głównego, niezależnie od śladu styku połaci dachu skrzydła północnego z tą ścianą, widoczny jest podłużny ślad mogący być pozostałością po krawędzi połaci dachowej. Tynk po obu stronach śladu ma zupełnie inny kolor i fakturę. Może to świadczyć o tym, że korpus główny pierwotnie był parterowy. Potwierdzeniem tego faktu może być również spalona belka wmurowana w opisywaną ścianę szczytową poniżej wspomnianego, domniemanego śladu połaci, pod zbliżonym do niego kątem. Belka ta zdaje się być nadprożem zamurowanego otworu, również doskonale czytelnego na pozbawionym tynku fragmencie elewacji. Zaobserwowano co najmniej dwie grupy cegieł użytych do budowy, różniące się rozmiarami. W gruzach budynku odnaleziono w całości lub we fragmentach liczne dachówki ceramiczne typu "karpiówka", użyte między innymi jako podkład z gruzu pod położone już w XX w. (lata 20-30.?) posadzkowe płytki ceramiczne. Powyższe spostrzeżenia pozwalają na wyciągnięcie następujących wniosków: Znana z istniejącej dokumentacji data powstania dworu (1877 r.) najprawdopodobniej jest tylko jedną z istotnych dat historii budowlanej zabytku. Zważywszy na bardzo dawną tradycję miejsca i historyczną przynależność dóbr do kilku znaczących w historii Polski rodów szlacheckich, ww. badania powinny zmierzać m.in. do ustalenia, czy w strukturze budowlanej istniejącego obecnie dworu nie ma śladów budowli wcześniejszych. (…) Wartości kulturowe dworu w Moszczenicy można usystematyzować w następujący sposób: Wartości architektoniczne, artystyczne i budowlane obiektu będące świadectwem pierwotnej kompozycji bryły, elewacji, funkcji, detalu architektonicznego, zagospodarowania działki, nawarstwień historycznych o charakterze przestrzennym i budowlanym, jak również zastosowanych rozwiązań technicznych. Zachowana i w pełni lub przynajmniej częściowo czytelna część wartości kulturowych to zespół, na który składają się miedzy innymi: zachowana i czytelna kompozycja przestrzenna bryły obiektu (nie licząc zawalonego dachu) wraz z rozplanowaniem wnętrza i widocznymi nawarstwieniami historycznymi (głównie wartości historyczne), zachowane mury zewnętrzne i wewnętrzne, zachowana i czytelna kompozycja detalu architektonicznego, czytelne mimo znacznych zniszczeń rozwiązania architektoniczne elewacji, profile gzymsów, przekroje stolarki okiennej i drzwiowej, sposób wykończenia elementów drewnianych, faktur tynków itp. (głównie wartości artystyczne). Stopień zachowania i czytelności ww. wartości zmniejsza się wraz z postępującym procesem niszczenia obiektu. Nie zachowana fizycznie część wartości kulturowych, na temat których jednak wiedza pełna lub częściowa jest nadal możliwa do uzyskania i wykorzystania praktycznego lub teoretycznego na podstawie badań terenowych i archiwalnych, np.: pierwotne zagospodarowanie terenu nieruchomości, pełny kształt bryły (wraz z formą dachu), pierwotny poziom posadowienia, pierwotny układ wnętrz, relikty pierwotnych posadzek, pierwotne poziomy użytkowe, lokalizacja innych elementów struktury przestrzennej, które zniknęły w toku ewentualnych kolejnych przekształceń budowli, struktura konstrukcyjna stropów (jedynie do częściowego odczytania na podstawie analizy elementów zniszczonych, dopóki ich stan po zawaleniu na to jeszcze pozwala; bez możliwości powtórnego wykorzystania oryginalnych elementów) itp. (wartości historyczne i naukowe). Nie zachowana fizycznie część wartości kulturowych, na temat których uzyskanie pełne i wiedzy prawdopodobnie nie jest już możliwe, np.: pełny historyczny wygląd obiektu w różnych etapach jego istnienia, więźba dachowa, stropy, pierwotne wykończenie wnętrz, niektóre szczegóły konstrukcyjne stolarki okiennej i drzwiowej itp. (głównie wartości historyczne i naukowe). Zachowana i dotychczas nierozpoznana część wartości kulturowych, np.: układ warstw kulturowych poniżej powierzchni terenu i ich relacje z istniejącymi murami, relikty przekształceń struktury przestrzennej budowli znajdujące się poniżej poziomu terenu, a przede wszystkim stratygrafia murów budowli, prowadząca do odczytania jej dziejów budowlanych itp., (wartości historyczne i naukowe). Wartości obiektu jako istotnego elementu kompozycji przestrzennej wsi Moszczenica (wartości krajobrazowe). Analiza położenia zespołu dworsko-folwarcznego oraz układu drożnego miejscowości w oparciu o mapy historyczne i współczesne oraz wizję lokalną wskazuje na to, że: Wieś, notowana w źródłach już w końcu XIV wieku (1392), częściej w wieku XVI, rozwinęła się zapewne w miejscu przeprawy przez rzeczkę Moszczankę po obu jej stronach drogi zbiegają się promieniście do dzisiejszej ulicy Piotrkowskiej; wiódł tędy trakt z Brzezin przez Będków do Piotrkowa, obszar jest znacznie nasycony stanowiskami archeologicznymi; Zespół dworsko-folwarczny był i jest ważnym elementem kompozycyjnym całego układu przestrzennego miejscowości, zarówno ze względu na swoją wielkość, jak i charakterystyczne położenie w pobliżu zbiegu dróg lokalnych i przelotowej na południowym brzegu Moszczanki, tuż obok historycznej przeprawy przez rzeczkę. Na układ ten składały się: historyczne rozplanowanie wsi wraz z rozłogami, zespół dworsko-folwarczny z jego zabudową mieszkalną, inwentarską i gospodarczą oraz układ komponowanej zieleni - park dworski, o którego randze świadczy także wpis do rejestru zabytków pod numerem 145/67 (wartości historyczna i artystyczna). Wartością podstawową jest tu oczywiście dwór, stanowiący najważniejszy formalnie, znaczeniowo i estetycznie element wielkoprzestrzennego układu kompozycyjnego Założenia tego typu stanowiły przez kilka stuleci o charakterze przestrzennym terenów otwartych (wiejskich) na ziemiach Polski. Z tego typu układem przestrzennym mamy do czynienia także w Moszczenicy. Historyczne założenie dworsko-folwarczne w Moszczenicy należy oceniać jako większe niż średniej wielkości w porównaniu z podobnymi zespołami z najbliższej okolicy, a dwór - dzięki swej dyspozycji przestrzennej – piętrowy korpus główny z dwoma ryzalitami bocznymi od frontu, zwieńczonymi trójkątnymi frontonami i osiowym przejściem do parku oraz parterowe boki korpusu głównego i skrzydła boczne tworzące wraz z nim układ litery U otwarty w kierunku parku – nabrał cech rozwiązania monumentalnego. Wartości niematerialne dawnego dworu w Moszczenicy. W tym przypadku dziedzictwo materialne, jakim jest budynek, staje się przekazem informacji o istnieniu w tym miejscu niegdyś niezwykle ważnego dla lokalnej społeczności centrum życia gospodarczego i duchowego (w stanie znanym z różnego typu przekazów co najmniej od XVI do ok. połowy XX wieku, a w oparciu o wiedzę historyczną można stwierdzić, że wręcz od okresu średniowiecza). Rangę miejsca podnoszą przekazy o jego przynależności do kilku znaczących rodów szlacheckich lub związanych z XIX-¬wieczną przemysłową modernizacją kraju: Lubiatowskich, Bykowskich(!), Małachowskich(!) w tym fundacja miejscowego kościoła w 1769 r. przez Stanisława Małachowskiego), Ostroróg-Sadowskich, Wilskich, Enderów. Dla Moszczenicy to właśnie miejsce jest elementem dziedzictwa niematerialnego rozpatrywanego w kategoriach historyczno-kulturowych; dwór wraz ze swoją lokalizacją staje się w tym kontekście nośnikiem tradycji i tożsamości miejsca, obecnych w ludzkiej świadomości. W tym kontekście należy stwierdzić, że nawet całkowite fizyczne zniszczenie dworu w Moszczenicy nie spowodowałoby unicestwienia tych wartości.na podstawie wyciągu z opinii Działu Strategii Ochrony Zabytków Pracowni Kształtowania Polityki Konserwatorskiej Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków w sprawie dworu położonego w miejscowości Moszczenica, Gm. loco, pow. piotrkowski

Zabytkowy Park w Moszczenicy (wpisany do rejestru zabytków pod numerem 691 decyzją nr KL.IV -680/500/67 i nr PSOZ-6530/7/96) o powierzchni 13 ha. Jest jednym z najwartościowszych założeń ogrodowych w powiecie piotrkowskim. Znaczna część parku ma teren płaski, łagodnie opadający w kierunku północnym, gdzie usytuowane są zbiorniki wodne. Wschodnia część parku przylegająca do stawów ma bardziej zróżnicowaną rzeźbę terenu. Teren ten przecina szeroki wąwóz o głębokości ok. 3 metrów przebiegający w kierunku północ – południe. Maksymalna deniwelacja parku wynosi 7,2 m. Park jest przedstawiany jako jeden z przykładów założenia stylu naturalistycznego. Autorem założenia parkowego był prawdopodobnie pracujący dla fabrykantów łódzkich Karol Sparman, który z czasem objął stanowisko kierownika Ogrodu Botanicznego w Warszawie. Wiek drzewostanu, styl założenia i możliwości finansowe właścicieli, wskazują, że pałac i park założony był w drugiej połowie XIX wieku, kiedy majątek Moszczenica należał do Karola Endera. Pierwotnie park był ogrodzony, a z jego uroków korzystali właściciele i zapraszani goście. W okresie powojennym ogrodzenie zostało rozebrane, a park udostępniono okolicznym mieszkańcom. Drzewostan na terenie parku jest bardzo zróżnicowany pod względem gatunku, wieku i zdrowotności. Najstarsze drzewa - kasztanowce, klony, dęby, brzozy, jesiony, buki, sosny, graby – szacowane są na około 140 lat. Obecna powierzchnia parku wraz z zabudową i zbiornikami wodnymi, bez największego stawu, wynosi około 10 ha, w tym wody 0,4 ha. Granice terenu stanowią: od wschodu – droga, za którą znajduje się teren Gimnazjum Publiczne, Posterunek Policji, obiekty usługowe, od południa graniczy z terenami usługowo-handlowymi (dawna zabudowa folwarczna i pola uprawne) od zachodu do parku przylegają „ogródki działkowe” od północy granicę wyznacza ul. Dworcowa. Teren parku nie jest obecnie ogrodzony. Prowadzi do niego szereg wejść usytuowanych w różnych punktach parku. Układ starych dróg został prawie całkowicie zatarty i zastąpiony całą masą przedeptanych skrótów komunikacyjnych. Dobrze czytelne pozostały jedynie aleje grabowe o nawierzchni ziemnej oraz droga pieszo-jezdna stanowiąca obecną, wschodnią granicę parku. Droga ta ma nawierzchnię brukowaną. W zachodniej części parku została przeprowadzona nowa droga o nawierzchni ziemnej umocnionej, z krawężnikiem. Stanowi ona połączenie skrótowe dworu z terenem miejscowości położonej w rejonie stacji kolejowej. Otaczający dwór park pochodzi z końca XIX wieku. Jest to typowy park krajobrazowy. Wiek najstarszego drzewostanu można określić w przybliżeniu 120 - 170 lat. Zespół parkowy posiada piękne nasadzenia alejowe (graby) usytuowane na obrzeżach terenu. Do ciekawszych gatunków drzew występujących na terenie parku należy zaliczyć piękne okazy sosny, iglicznię, modrzew japoński, klon srebrny i dąb szypułkowy. Stan zdrowotny drzewostan u jest stosunkowo dobry. Obok drzew starych, związanych z początkiem istnienia parku rosną drzewa dosadzone w okresie późniejszym. Są to głównie młode nasadzenia jesionów przy ciągach pieszych. Drzewa te zacierają obraz parku. Przed budową obecnego dworu t.j. przed rokiem 1877 na obszarze dzisiejszego parku istniało prawdopodobnie założenie zieleni wokół dawnego dworku. Nie zachował się jednak żaden ślad w parku świadczący o dawnym układzie. Brak też jest jakiejkolwiek dokumentacji świadczącej o poprzednim zagospodarowaniu. Obecny park krajobrazowy został założony w drugiej połowie XIX wieku przez ówczesnego właściciela, fabrykanta Karola Endera po wybudowaniu obecnego okazałego dworu. Dwór znajduje się na najwyżej położonej, południowej części parku. Frontowa elewacja budynku zwrócona jest na wschód. Przed frontem dworu znajdował się kolisty podjazd z gazonem w środku. Główny wjazd do dworu prowadził przez bramę i aleję grabową do podjazdu. Za zachodnią elewacją dworu znajdował się półkolisty plac zaakcentowany drzewami. Z budynku i tarasu trawiastego przy szczytowej północnej elewacji rozciąga się kilka osi widokowych. Drogi miały przebieg nieregularny, kolisty i łączyły dwór z różnymi częściami parku. Kompozycję zamykał od północy układ trzech stawów połączonych kanałami. Na obrzeżach parku zamknięcie kompozycji stanowiły aleje grabowe. Północno-wschodnia część terenu przedzielona drogą o kierunku północ-południe była użytkowana jako warzywnik i sad. Na tym terenie znajdował się domek ogrodnika. Na południe od warzywnika rozciągał się jeszcze pas parku z układem dróg powiązanych z dworem. Cały teren parku był ogrodzony murem pełnym z cegły. Układ zieleni składał się z grup drzew i krzewów położonych na dużych trawnikach oraz drzew soliterowych. Stan zachował się do czasów powojennych. Plan parku wykonany na podstawie inwentaryzacji z 1949 r. i publikowany w „Ogrodach Polskich” – Gerarda Ciołka przedstawia dosyć czytelnie układ dawnych dróg i zagospodarowanie części użytkowej parku. W późniejszym okresie ogrodzenie parku zostało rozebrane. Wpłynęło to na przedeptanie przez miejscową ludność dużej ilości skrótów komunikacyjnych, które zatarły dawny układ dróg oraz doprowadziło do stopniowej dewastacji terenu.Pierwotny układ kompozycyjny założenia parkowego z II-ej poł. XIX wieku uległ znacznemu zatarciu. Granica parku przesunięta została na zachód w związku z przejęciem części wschodniej t.j. dawnego warzywnika, sadu i parku przez innych użytkowników (Szkoła Podstawowa, obecnie Gimnazjum, instytucje usługowe).Do zachowanych elementów zespołu dworsko-ogrodowego leżą: dwór murowany, zarys kolistego podjazdu przed frontem budynku zbiorniki wodne z półwyspem droga wjazdowa aleje grabowe na obrzeżach terenu część sieci dróg parkowych część ogrodzenia z muru pełnego Do przebudowanych, zmienionych elementów parku zalicza się:wyburzenie tarasu przed frontem budynku dobudowanie budynków gospodarczych wyburzenie ogrodzenia parku z muru i bram wjazdowych zmiana układu dróg parkowych na skutek przedeptania zmiany w drzewostanie Część starego drzewostanu została wycięta. Przy drogach zostały dosadzone młode drzewa w akcji zadrzewiania, co również zatarło charakter i wygląd parku. Został zasłonięty przez samosiew widok z dworu w kierunku na staw. Stary drzewostan, który zachował się i jest w dobrym stanie zdrowotnym. Park w Moszczenicy wraz z murowanym, okazałym dworem z XIX w. należy do ciekawych obiektów ogrodowych tego typu w środkowej Polsce. Dobra kompozycja wykorzystująca lokalne właściwości, terenu, piękne okazy drzew składają się na wartość tego parku. 

Obecny murowany kościół Podwyższenia Świętego Krzyża wybudowany został w 1769 roku z fundacji referendarza wielkiego koronnego, marszałka izby poselskiej Sejmu Czteroletniego – Stanisława Małachowskiego. Historia kościoła parafialnego sięga początków XV wieku, kiedy to dzięki fundacji arcybiskupiej (arcybiskupa gnieźnieńskiego Mikołaja Trąby) wybudowano kościół drewniany i erygowano parafię. W 1621 roku kościół drewniany, głównie z powodu swej dawności został rozebrany i jeszcze w tym samym roku, dzięki funduszom wojewody kaliskiego i ówczesnego właściciela Moszczenicy Ludwika Małachowskiego powstał nowy drewniany kościół. Świątynia drewniana przetrwała do roku 1769, kiedy to wzniesiono nowy kościół murowany. W latach 1900-1908 staraniem proboszcza ks. Józefa Jędrychowskiego kościół parafialny pod wezwaniem Podwyższenia Świętego Krzyża w Moszczenicy poddany został gruntownej odbudowie. W roku 1916 proboszcz ks. Wincenty Matuszewski przeprowadził kolejne inwestycje. Dzisiejszy kościół w Moszczenicy to kościół orientowany, styl późnobarokowy, salowy, z półkolistym prezbiterium. Przy nawie znajdują się prostokątne kaplice: od północy św. Antoniego, od południa Najświętszej Marii Panny. W 1973 roku staraniem proboszcza ks. Mieczysława Paluszka rozbudowano świątynię poprzez wydłużenie istniejącego kościoła o 12,5 m. Przy rozbudowie zachowano dokładnie architekturę starego kościoła. Do zabytków sztuki stanowiących własność parafii należą: ołtarz w kaplicy św. Antoniego z XVII/XVIII wieku, tabernakulum późnobarokowe, chrzcielnica drewniana rokokowa z połowy XVIII w., kropielnica gotycka z XV w., obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem w typie Matki Boskiej Piekarskiej z połowy XVI w., korony i berło barokowe, krucyfiks późnobarokowy, monstrancja późnobarokowa z początku XVIII w., dwa kielichy barokowe: jeden ze scenami figuralnymi z I połowy XVIII w. i drugi z II połowy XVIII w., dwa relikwiarze z I połowy XVII w., oprawa mszału z 1783 roku. Wpisany do rejestru zabytków pod numerem 689 decyzją nr KL.IV -680/498/67.

Dokładna data budowy tego obiektu nie jest znana – w inwentarzu topograficznym podano, że wybudowany został w I poł. XIX w., natomiast w ewidencji adresowej podano jako datę budowy poł. XIX. w.Budynek w kształcie prostokąta o wymiarach 27,56 x 13,35 m z łaskim pseudoryzalitem środkowym na osi dłuższej ściany południowej, poprzedzony jest wysuniętym portykiem o czterech kolumnach typu saksońskiego nakrytym dachem dwuspadowym niskim.Nad piwnicami – w większości pomieszczeń – sklepienie ceglane o bardzo zróżnicowanym kształcie: kolebkowe, założone na różnych łukach o różnej rozpiętości. Nad parterem stropy wykonane są z drewnianych belek, z drewnianym pułapem dolnym wykończonym podsufitką.Więźba dachowa wykonana jest z drewna dartego o konstrukcji stolcowej, łączona na zamki ciesielskie, kołkowana. Ogółem w więźbie jest 11 par słupów i 11 wydzielonych przez nie przęseł. Krokwie w połowie swej długości oparte są na ukośnie ściętych końcówkach jętek. Więźba jest usztywniona podłużnie i poprzecznie – każdy słup ramy stolcowej jest usztywniony podłużnie dwoma mieczami górnymi z ryglem i poprzecznie również dwoma mieczami. Część jętek i krokwi przechodzi w szerokie kominy.Na parterze całkowicie zmieniony został układ komunikacyjny. Ogółem w obiekcie znajduje się sześć mieszkań dwuizbowych i jeden podatkowy pokój w południowo-wschodnim narożniku. Dwa mieszkania przy zachodniej ścianie szczytowej mają oddzielne nowe wejścia w ścianie szczytowej; dwa środkowe mieszkania są skomunikowane z główną sienią na osi traktu południowego; dwa mieszkania we wschodniej części północnego traktu i oddzielny jeden pokój są skomunikowane z korytarzem środkowym, do którego prowadzi wejście nowe z osi ściany wschodniej.Więźba dachowa – oryginalna, typowo XVIII-wieczna konstrukcja stolcowa.W budynku nie ma śladów istnienia jakichkolwiek pomieszczeń produkcyjnych charakterystycznych dla gorzelni. Wpisana do rejestru zabytków pod numerem 620/IX-55 dnia 10.06.1955 r.

Murowany kościół został wniesiony w latach 1764-1766 z fundacji Stanisława Małachowskiego, marszałka Sejmu Wielkiego. W latach 1909-1913 kościół gruntowanie przebudowano według projektu Konstantego Wojciechowskiego.Modernizacja i rozbudowa obiektu była kontynuacją stylową i przestrzenną rozwiązania XVIII-wiecznej świątyni, z jednoczesnym wprowadzeniem przez architekta elementów zaczerpnię1)tych z palladiańskiego klasycznego renesansu włoskiego. Fasada kościoła zwrócona jest w kierunku trójkątnego placu będącego centrum miejscowości. Ujmują ją dwie wyniosłe wieże nakryte kopułowymi hełmami z ażurowymi latarniami, dominujące nad okolicą. W środkowej części fasady, nad głównym wejściem unaoczniona jest pamięć późnobarokowej świątyni rokokowym kartuszem z piaskowca ze skrótem D.O.M. i datą 1766 r.W zrealizowanym przez K. Wojciechowskiego programie budowy kościoła p.w. Św. Benedykta i Św. Anny spełniono dwa zasadnicze cele, tj. uzyskano nową harmonijną sylwetkę kościoła, która wraz z placem i jego zabudową stanowi urbanistyczny „klucz” dla miejscowości oraz utrzymano tradycję i ciągłość kultową miejsca. Wpisany do rejestru zabytków pod numerem A/19 decyzją nr WUOZ - 640/223/2004.

Pierwotnie obok parafialnego kościoła w Srocku istniała kaplica drewniana. Obecną, murowaną ufundował w Mikołaj Sośnicki w 1627 r.Kaplica wymurowana jest z kamienia na zaprawie wapiennej. Na kubicznej bryle dolnej kondygnacji posadowiony jest walcowaty bęben przykryty półkolistą czaszą tworząc bryłę wysokości równej wysokości strefy dolnej. Na kopule znajduje się niewysoka latarnia o walcowatym tamburze, pokryta kopułką z połowy kuli o nieco mniejszej średnicy. Całość wieńczy krzyż łaciński.W tamburze umieszczono trzy koliste otwory okienne, zamknięte półkoliście.W ścianie południowej wmurowana jest płyta nagrobna z piaskowca z zatartym napisem.Po obu stronach wejścia do kaplicy znajdują się tablice nagrobne: Marianny E. Jasińskiej i A. Dzwonkowskiej. Nad drzwiami wisi tablica upamiętniająca renowację kaplicy w 1910 roku. Drzwi do kaplicy są dwuskrzydłowe, o konstrukcji płycinowej z dekoracyjnymi okuciami żelaznymi, kutymi.We wnętrzu kaplicy w ścianach północnej, południowej i wschodniej zaprojektowano prostokątne nisze zamknięte półkoliście. W północnej niszy znajduje się scena: Św. Mikołaj ratuje żeglarzy z katastrofy morskiej, w południowej: Św. Mikołaja wspomaga ubogich.Ołtarz kaplicy zdobi obraz olejny na płótnie (z początku XVII wieku), przedstawiający Św. Mikołaja.Kaplica wpisana jest do rejestru zabytków pod numerem 693 decyzją nr KL.IV -680/503/67.

Park podworski, krajobrazowy, położony jest na terenie równinnym z niewielkim spadkiem w kierunku północno-zachodnim w kształcie nieforemnego wieloboku.Sądząc po wiekowym drzewostanie park pochodzi z początku XIX w.Najwcześniej powstała aleja wjazdowa od strony północnej na co wskazują okazałe egzemplarze lip, natomiast ogród ozdobny został przypuszczalnie założony w latach 1920-1930 razem z budową dworu.Przypuszczalnie park został założony przez rodzinę Połczyńskich, a w latach późniejszych uległ przekształceniom dokonywanym przez rodzinę Puławskich. Następie dwór wraz z parkiem został adaptowany i przystosowany dla potrzeb szkoły podstawowej i przedszkola, które funkcjonowały tu do 1982 roku. Od września 1997 r. park i dwór jest własnością prywatną. Wpisany do rejestru zabytków pod numerem 383 decyzją nr KL.IV -5340/4/87.

Park podworski, krajobrazowy z II połowy XIX w. W skład zespołu parkowego wchodzi również teren dawnego podwórza gospodarczego tradycyjnie powiązanego przestrzennie z parkiem, usytuowanego w północnej części północnej terenu.Obecnie park jest własnością prywatną.Wpisany do rejestru zabytków pod numerem 417 decyzją nr KL.IV -5340/8/90 i nr PSOZ - 6530/44/94.

Park podworski, krajobrazowy z połowy XIX w., bogaty w starodrzew, posiadający duże walory krajobrazowe i przyrodnicze. Najstarszymi drzewami w parku są lipy, graby i jesiony.Obecnie park jest własnością prywatną.