BUDYNEK PO DAWNEJ GORZELNI

Dokładna data budowy tego obiektu nie jest znana – w inwentarzu topograficznym podano, że wybudowany został w I poł. XIX w., natomiast w ewidencji adresowej podano jako datę budowy poł. XIX. w.
Budynek w kształcie prostokąta o wymiarach 27,56 x 13,35 m z łaskim pseudoryzalitem środkowym na osi dłuższej ściany południowej, poprzedzony jest wysuniętym portykiem o czterech kolumnach typu saksońskiego nakrytym dachem dwuspadowym niskim.
Nad piwnicami – w większości pomieszczeń – sklepienie ceglane o bardzo zróżnicowanym kształcie: kolebkowe, założone na różnych łukach o różnej rozpiętości. Nad parterem stropy wykonane są z drewnianych belek, z drewnianym pułapem dolnym wykończonym podsufitką.
Więźba dachowa wykonana jest z drewna dartego o konstrukcji stolcowej, łączona na zamki ciesielskie, kołkowana. Ogółem w więźbie jest 11 par słupów i 11 wydzielonych przez nie przęseł. Krokwie w połowie swej długości oparte są na ukośnie ściętych końcówkach jętek. Więźba jest usztywniona podłużnie i poprzecznie – każdy słup ramy stolcowej jest usztywniony podłużnie dwoma mieczami górnymi z ryglem i poprzecznie również dwoma mieczami. Część jętek i krokwi przechodzi w szerokie kominy.
Na parterze całkowicie zmieniony został układ komunikacyjny. Ogółem w obiekcie znajduje się sześć mieszkań dwuizbowych 
i jeden podatkowy pokój w południowo-wschodnim narożniku. Dwa mieszkania przy zachodniej ścianie szczytowej mają oddzielne nowe wejścia w ścianie szczytowej; dwa środkowe mieszkania są skomunikowane z główną sienią na osi traktu południowego; dwa mieszkania we wschodniej części północnego traktu i oddzielny jeden pokój są skomunikowane z korytarzem środkowym, do którego prowadzi wejście nowe z osi ściany wschodniej.
Więźba dachowa – oryginalna, typowo XVIII-wieczna konstrukcja stolcowa.
W budynku nie ma śladów istnienia jakichkolwiek pomieszczeń produkcyjnych charakterystycznych dla gorzelni. Wpisana do rejestru zabytków pod numerem 620/IX-55 dnia 10.06.1955 r.